قُل میخورد به چشمۀ چشمان او سبو            می‌جوشد از شراب لبش ذکر حق و هو
اول قـتـیل نسل بـنی هـاشم است او            بـر دشمنـان جـاهـل آل عـلـی بـگـو

بی‌مـایه‌ها زمان فـراغـت سـر آمده
بیچـاره می‌شـویـد، عـلی اکـبر آمـده

آمـد صفا و روشنیِ عـرش کـبـریـا            خُلق و مرام و منطق او مثل مصطفی
آئیـنـه‌ایست رو به جـوانیِ مرتضی            او سفـره دار می‌شود از بعد مجتبی

شهـر مدیـنه عـبد مـرام عـلـی شود
بعد از کریم سفره به نام عـلی شود

این شعله‌ها به عشق علی پا گرفته است            عشقش قیامتی ست که بالا گرفته است
عطر خوشش زمین و زمان را گرفته است            امشب مدینه بوی مسیحا گرفته است

با اشک شوق غرق تماشا شده حسین
پـیچـید در مدیـنه که بابا شده حسین

معراج چشم های پدر خنده‌های اوست            شبهِ پیمبری که سما زیر پای اوست
آغوش پُر محبت زینب حرای اوست            پشت سر تمام جوانان دعای اوست

باید دعـا کند که بسازد ز ما بُـرِیْـر
از پیرها حبیب و میانـسال ها زهیر

جــانـم فــدای قــاعــدۀ دلــبــریِ او            ای رحـمـت خـدا بـه دل مـادریِ او
الـلـه اکـبـر از نــفـس حــیــدریِ او            آیـد به چـشـمْ قـدرت جـنگـاوریِ او

آمد که بـاز شیـر دلاور نشان دهـیم
خـیبر بیاورید که حـیدر نشان دهیم

این نور جلوه ایست ز پروردگار ما            مهرش نشسته در دل ایل و تبار ما
مهری که قرن هاست شده اعتبار ما            پُر شد به لطف آل علی کوله بار ما

ایران ما ز جـود حـسن شد حسینـیه
با این وجـود نام وطن شد حـسینـیه

مجنون حریف عـشوۀ لیلا نمی‌شود            جز او گره به دست کسی وا نمی‌شود
باید قـبـول داشت که پـیدا نـمی‌شود            آن مرده‌ای که با نفسش پا نمی‌شود

کار من و تو نیـست بیان صفات او
منطق فرار می‌کند از وصف ذات او

در موی او رهاست هزاران هزار گل            گردد به بوی گیسوی اکبر دچار گل
باید فـقط نمود به رویش نـثـار گـل            محو نگـاه ابروی آن گـل عـذار گل

تـا دیـد آفـتـاب رُخـش، بی‌معـطـلـی
شمس جـمـال اکـبر ما گفت، یاعلی